Rozdział XXX

     Słyszeliście o tym, że wszystko co dobre kiedyś się kończy? Właśnie tak mogę opisać mój pobyt w Andrychowie… Zanim się obejrzałam musiałam już wracać.  Pobyt z Włodarczykami, był ciekawy. Pomijając niektóre nieprzyjemności, byłam zadowolona z mojego przyjazdu. Może w innych okolicznościach mogłoby pójść lepiej, ale… Nie ma co narzekać! Podobno odebrali mnie jako „dobrą kandydatkę na synową”, z tego co mówiła Justyna, ale ja nie chciałam zbytnio o tym myśleć…

     Kolejne dni mijały mi w Kędzierzynie mniej więcej tak samo. Pobudka rano, szykowanie Kuby do szkoły, później zawoziłam go na lekcje, a sama udawałam się do naszego klubu, gdzie z Dominikiem starałam się ogarnąć nowe papiery odnośnie budowy nowego ośrodka w Bełchatowie, następnie ja albo Domino jechaliśmy po młodego gdzie ten zjadał w domu obiad, robił lekcje a następnie udawał się na trening, i znów mogliśmy zająć się pracą. Około godziny 18 odbieraliśmy syna z hali, i wracaliśmy zmęczeni do domu marząc jedynie o spaniu…  Ja w tym wszystkim znajdywałam czas żeby zobaczyć się z przyjaciółmi, porozmawiać z Wojtkiem, ale Woźniak… Cóż… Od pewnego czasu stał się… Jakby to ująć… Zrobił się oschły w stosunku do każdego. Nawet do syna… Chociaż przy nim starał się hamować, swoje „złe” zachowanie… Potrafił krzyczeć na Kaśkę, naszą recepcjonistkę, tylko dlatego, że ta podała mu niepiszący długopis, przyniosła za zimną kawę, lub za gorącą kawę… Nie dało się z tym człowiekiem normalnie porozmawiać… Naprawdę! Zachowywał się jakby go coś opętało!

     Pewnego dnia już nie wytrzymałam… Gdy przy wszystkich pracownikach zaczął obracać Marcina, uśmiechając się przepraszająco do każdego wciągnęłam go siłą do gabinetu.

- Co ty do cholery wyprawiasz?- mruknęłam podirytowana patrząc na krążącego nerwowo Dominika- Możesz się uspokoić?! W tej chwili siadaj z dupą na tym pierdolonym krześle!- krzyknęłam gdy nie chciał zwrócić na mnie swojej uwagi.

- Chce Ci Kochanie moje powiedzieć, że w tym lokalu to ja jestem od wydawania rozkazów nie ty- uśmiechnął się uroczo patrząc w moją stronę.

- Tak?- spytałam również szczerząc się w jego stronę- No to w takim razie Misiu mój, chce Ci powiedzieć…- podeszłam do niego po czym stanęłam na palcach- Rezygnuję z tej pierdolonej pracy dopóki nie zrobisz coś ze swoimi problemami i dopóki nie przeprosisz każdego kogo w przeciągu- szeptałam mu do ucha licząc na palcach- Czterech dni obraziłeś, uraziłeś, lub się na nim wyładowywałeś, łącznie z naszym synem- mruknęłam po czym biorąc swoją torbę szybko zabrałam WSZYSTKIE swoje rzeczy i zostawiając go zdziwionego na środku pokoju wyszłam spotykając zdziwione spojrzenia wszystkich pracowników.

     Czy czułam się z tym źle? Hmmm… Niech pomyślę… Nie. W żadnym stopniu nie czułam się z tym źle, bo wiedziałam, że podjęłam słuszną decyzję. Dominik jest facetem o dość trudnym charakterze… Jest strasznie dumny, co ukazuje bardzo często. Trzeba jednak wspomnieć, że potrafi trzymać swoją dumą i jakże wysokie ego z dala od każdego jeżeli w sprawę wchodzą kluby i rodzina… To były jedyne powody dla których Domino potrafił zrobić z siebie nawet najgorszego debila. Dla Kuby był w stanie poświęcić wszystko, a przez te cztery dni… Cóż. Zachowywał się jak niezły dupek. Nikt by mu tego inny nie powiedział. Każdy bał się podchodzić do niego gdy był „nadpobudliwy”, co zazwyczaj zdarzało się tylko wtedy, gdy coś w naszych lokalach się nie udawało, albo jeżeli ktoś z rodziny mojej czy Woźniaka wylądował w szpitalu… Ale zawsze mówił mi o tych problemach i zawsze to ja wyprowadzałam go z tego obłędu… Teraz było inaczej. Stworzył przede mną, można nazwać barierę, której nie mogłam w żaden sposób przekroczyć. Nikt nie potrafił nawet nasz syn, który potrafił zmusić ojca do wszystkiego. Zważając również na fakt, że Woźniak rozstał się ze swoim partnerem (nie potrafię używać tutaj określenia chłopak) zostałam jedyną osobą, która bez żadnych konsekwencji mogła przemówić ekscelencji do rozumu… A jak najlepiej to zrobić? Oczywiście, że zostawiając go z całą stertą papierów, które zawsze ja wypełniałam, a on sprawdzał tylko czy wszystko co miało być jest w niej zawarte, ale tym razem się pomyliłam… Nawet to nie zmusiło księcia do ruszenia szanownego tyłka i pojawienia się w moim domu… A więc można śmiało stwierdzić, że jego duma została urażona bardzo dokładnie… No tak! Jaka ja głupia! Przecież każdy z personelu był świadomy naszej sprzeczki.. Wszyscy dokładnie słyszeli każde słowo… Może nie każde, ale mogli się domyślić, idioci tam nie pracują… A więc Dominik Woźniak nie chciał ośmieszyć się przed pracownikami… No cudownie… Tego jeszcze nie widziałam.

     Dotrzymując danego słowa, ani na chwilę nie pojawiłam się w klubie. Domino próbował się ze mną skontaktować, ale ja wydałam dokładnie swoje warunki… Najpierw przeprosi wszystkich, później będziemy rozmawiać. Po dokładnie 3 dniach usłyszałam pukanie do drzwi i oczywiście był to kochany tatuś mojego synka.

- Cześć mogę wejść? –spytał niepewnie stojąc z pudłem i kwiatami.

- Nie mam za dużo czasu- westchnęłam wpuszczając go do środka.

- Widzę, że robiłaś małe przemeblowanie- uśmiechnął się patrząc na salon- Mogłaś zadzwonić, bym Ci z chęcią pomógł…

- Nie potrzebuję Twojej łaski- mruknęłam przeglądając się w lustrze- Dominik czy możesz powiedzieć co chcesz? Za chwilę spóźnimy się z Kubą na obiad do Pawła- wywróciłam oczami.

- Chciałem Wam przeprosić- podrapał się po głowie żeby kucnąć i przytulić do siebie mocno Kubę- Zachowałem się jak dupek…

- Tato ale dupek to brzydkie słowo- szepnął Jakub a ja nie potrafiłam się nie uśmiechnąć.

- Ale twój tata zrobił kilka brzydkich rzeczy, dlatego teraz tak na siebie mówi- westchnęłam odwracając się przodem do moich mężczyzn.

- Mamusia ma rację- pocałował synka w czoło po czym zmierzwił mu włosy- I tatusiowi jest teraz bardzo ale to bardzo przykro, i przyniósł mamusi kwiatki i chciałby mamusię zaprosić na kolację, a Tobie przyniosłem taki oto ciężki prezent- zaśmiał się siadając z młodym na podłodze- A Ciebie chciałem zaprosić na gokarty.

- Ej! – oburzyłam się siadając obok nich- To niesprawiedliwe! Wolę gokarty niż kolację!

- Tak też myślałem- zaśmiał się cicho wyciągając rękę w moją stronę aby mógł mnie przytulić, a ja od razu utonęłam w jego ramionach- Nie chcę się z Wami kłócić, nawet przeżyłbym kłótnię z dziadkiem Józkiem, ale z Wami?- szepnął całując mnie w skroń- Nie chcę się z Wami kłócić…

- Tatusiu!- zapłakał Kuba- To pudełko się poruszyło!- piszczał wtulając się we mnie.

- Jeżeli to jest to co myślę, to Cię zatłukę- mruknęłam otwierając wieko a z pudełka od razu wyskoczył mały szczeniaczek- Woźniak już nie żyjesz… 

...................................................................

Jest i 30! :D

Taki bardziej... Hmmm..

Bez zbędnej akcji, ale jest to małe przygotowanie 

do nadchodzących wydarzeń :P

Mam nadzieję, że Was nie zanudził ten rozdział :c

Pozdrawiam i do juterka! <3